Mbangun Istana ing Awang-Awang

Mbangun Istana ing Awang-Awang

Abunawas durung mulih. Jare bojone dheweke lagi nindakake laku suci bebarengan klawan sawijining pendhita lan wong ahli Yoga. Mangka dinane Raja Harun Al Rasyid pengin banget ketemu klawan Abunawas. Ora liya magepokan klawan rencanane sang Baginda mbangun istana ing awang-awang. Mbangun istana ing awang-awang? Ora ngegumunake, merga sawenehing raja-raja negara kiwa tengen Istana Baghdad wis pada mbangun Rbangunan-bangunan kang ngedab-edabi uga.

Ora wurung, Raja Harun Al Rasyid banjur utusan nggoleki Abunawas nganti ketemu. Sang Raja seneng banget penggalihe nalika Abunawas wis kasil disowanake ing ngarsane. Nganti-nganti Abunawas diajak gojeg lan ngobrol ngalor ngidul. Lan sawise cukup anggone bawarasa, Raja Harun Al Rasyid banjur nelakake rencanane.

“Abunawas, aku pengin banget duwe istana ing awang-awang amrih aku luwih kondhang saka raja-raja kang ana. Apa kowe bisa mbantu Abu?”

“Istana ing awang-awang?” Abunawas mung mikir karo kukur-kukur sirahe sing ora gathel.

“Abu....” pandangune Raja dibaleni maneh ngagetake panglamune Abunawas.

“E...anu...mboten wonten ingkang mboten saged dipun leksanakaken ing donya menika Gusti” wangsulane Abunawa nyoba nyenengake Ratu Gustine.

“Yen ngono tak pasrahake kabeh tugas iki marang kowe” prentahe Raja Harun Al Rasyid marem.

Abunawas kaget! Dheweke getun geneya ngomong sakencandhake mung dhimen nyenengake Raja Harun Al Rasyid mau. Nanging senajan getun, tembung kang wis dipirengake Raja Harun Al Rasyid ora bisa ditarik maneh. Yen diselaki ateges ukuman pati bakal ditampa Abunawa. Abunawas saiki kepeksa kudu bisa mawujudake pepenginane Raja Harun Al Rasyid.

Abunawas dadi bingung...bingung...lan bingung...!Lambene ditapuki dhewe merga wis lancang nyaguhi pamundhute Raja Harun Al Rasyid. Aja maneh kok mbangun istana ing langit, mbangun gubuge dhewe wae nglengkara kok. Apa maneh Raja Harun Al Rasyid mung paring wektu suwene seminggu. Rasane ora ana tanggungan urip kang luwih abot kanggone Abunawas kejaba ngemban dhawuhe Raja Harun Al Rasyid. Mung Gusti Allah wae kang bisa nyembadani kekarepane Raja Harun Al Rasyid, mangkono grenenge Abunawas...

Dina-dina lumaku kaya biasane. Ora ana kang ditindakake Abunawas kejaba mikirake amrih Raja Harun Al Rasyid dadi yakin yen kang dibangun iku temen-temen istana ing langit. Sakabehing pikirane ditokake lan digathuk-gathukake. Kepara Abunawas uga nyoba ngeling-eling wektu nalika cilikane ndhisik. Nganti wusanane dheweke lagi kelingan jamane dolanan layangan mbiyen. Lan ya bab iki kang ndadekake Abunawas girang. Abunawas ora mbuwang-mbuwang wektu maneh. Abunawas bebarengan klawan sawenehing kancane banjur nggawe layangan raseksa. Layangan kuwi banjur digambari lawang sarta cendhela lan rerenggan liyane. Nalika sakabehe wis rampung, Abunawas banjur ngumbulake layanga raseksa kasebut saka sawijining panggonan kang dirahasiakake.

Ora lidok, bareng layangan raseksa kang awujud istana kuwi mumbul ing awang-awang, penduduk sanegara padha umyeg. Kabeh padha ngungun ana istana kok ing awang-awng. Semono uga Raja Harun Al Rasyid girang ora karuan. Apa bener Abunawas kasil mbangun istana ing langit? Kanthi ora sranta panjenengane diampingi sawenehing nayaka praja lan prajurit padha gegancangan nemoni Abunawas.

“Gusti ingkang minulya, istana Paduka sampun rampung” pambagyane Abunawas nalika dirawuhi Raja Harun Al Rasyid.

“Kowe pancen hebat tenan Abunawas” pangalembanane Raja Harun Al Rasyid ora entek-entek.

“Matur suwun Gusti...matur suwun...” wangsulane Abunawas andhap asor.

“Banjur piye carane aku mrana Abu?” pandangune sang Raja.

“Kanthi migunakake tambang Gusti” ujare Abunawas.

“Yen ngono siapna tambange saiki. Aku pengin enggal ndeleng istanaku saka cedhakan” prentahe Raja Harun Al Rasyid ora sabar maneh.

“Wadhuh pangapunten Gusti, kawula kala wingi kesupen masang tambang menika. Saengga kanca kula kantun wonten ngrika lan mboten saged mandhap malih” ature Abunawas.

“Lho, kowe dhewe? Nganggo apa anggonmu mudhun menyang bumi?” pandangune Raja Harun Al Rasyid isih bingung.

“Kanthi migunakaken swiwi Gusti!” jawabe Abunawas sakepenake.

“O..ngono? Yen ngono aku gawekna swiwi kareben bisa mabur mrana” prentahe Raja Harun Al Rasyid.

“Pangapunten Gusti ingkang minulya, swiwi menika namung saged kaciptakaken ing pangimpen kemawon” ature Abunawas njlentrehake.

“Karepmu ki piye? Aku mbok anggep wong edan kaya kowe sing senengane ngimpi ngono pa piye?” bentake Raja Harun Al Rasyid sinambi mencereng.

“Nuwun inggih Gusti. Kirang langkung kados mekaten” jawabe Abunawas kendel banget.

“Hah, apa karepmu?” pandangune Raja Harun Al Rasyid santak.

“Gusti Harun Al Rasyid pirsa ta menawi mbangun istana ing awang-awang menika pakaryan ing mustahil. Nanging panjenengan tetep paring printah kawula amrih nindakake, lan kawula tetep nyagahi dhawuh Panjenengan dalem ingkang mboten tinemu nalar menika” ature Abunawas nyoba ngyakinake Raja Harun Al Rasyid.

Tanpa pamit Raja Harun Al Rasyid mak klepat nedya bali menyang istanane. Abunawas mung ngejejer wae sinambi nyawang layangan gaweyane kang ngawang ing awang-awang.

“Satemene sapa ing antarane kita sing edan?” pandangune Raja Harun Al Rasyid wiwit jengkel.

“Kawula kinten kita kekalih ingkang sami-sami mboten saras Gusti” jawabe Abunawas tanpa kuwatir.

Pisan iki Raja Harun Al Rasyid bener-bener kewirangan.