Kancil karo Kethek

Kancil karo Kethek

Ing sawijine dina ing alas, ana akeh jenise kewan sing urip tentrem lan akur siji lan sijine. Kabeh kewan nduweni panguripan lan lakune dewe-dewe. Nanging ana siji kewan sing anane gawe drusila lan paling licik, arane Kancil. Kelicikane utek lan pintere ngomong nipu kancane. Kancil wis dikenal kaya dene kewan sing duweni sayuto tipu daya. Nah iki sing dadi sasarane yaiku Kethek. Ing sawijining dina, ana Kethek lagi penekan ing ngisor wit pring. Singsot, ndendang karo ngrasani roti. Kancil teka, weruh Kethek sing lagi  mangan rotine. Utek licike metu pingin jukuk roti ing tangane Kethek.

“Thek . . Thek,” undanange Kancil marag Kethek. Kethek marani Kancil, “Ana apa, Cil? Kowe ngundang aku?,” takone Kethek.

"Thek, aku wenehi rotine sithik wae aja akeh-akeh," jaluke Kancil

"Iya.. aku kan apikan, iki separoan karo aku,"

"Suwun ya Nyet... koe pancen apikan, nanging aku wae sing maro," jaluke Kancil.

Kethek aweh roti nggo diparo maring Kancil ora nduweni rasa curiga karo Kancil. "iki ... kowe paro sing adil," penjalukane Kethek karo aweh rotine marang kancil.
Kancil maro rotine karo utek licike, siji gede siji cilik, nanging Kethek ora ngerti. Sawise diparo Kancil aweh bagean sing cilik maring Kethek, bagean sing gede dicekel dhewe.

"Cil... kok gedhe gone kowe?," takon Kethek.

"Mrene gawa mrene, tak gawe pada.," banjur Kacil mangan setitik rotine sing cekel, "Iki wis pada," Kancil aweh rotine ing Kethek.

"Urung Cil!! kowe esih gede gonku,"

Kancil njiot roti sing ana ing tangane Kethek, banjur dipangan setitik, kaya ngono seteruse nganti rotine entek dipangan Kancil. Hihihihi pungkasane Kancil mangan rotine kabeh, Kethek nesu karo Kancil wong Kethek sing duweni roti malah ora antuk. Pancen Kancil licik ora patut ditiru, urip nang masyarakat iku kudu brayan urip lan sinambi rewang siji lan siji liane. Urip bakal rukun ora kaya jaman saiki urip pada karepe dhewek-dhewe.